Hoeveel min of meer fitte Hoogeveners zouden er zijn die de Cascaderun nog nooit hebben gelopen? Het is een van de vragen die opkomen tijdens het gesprek met Hielke ten Hoor. De Cascademan van het eerste uur neemt met moeite afscheid van “toch ook een beetje mijn kindje”. Ten Hoor heeft het te druk gekregen met zijn modezaak ‘10 store’ en heeft met pijn in het hart de knoop doorgehakt en is gestopt met de bestuurswerkzaamheden en zijn werk voor de sponsorcommissie van de Cascaderun.
Hielke is een van de oprichters van de Cascaderun en weet zich dat eerste jaar nog goed te herinneren. “Dat ging niet zonder slag of stoot, maar na een tijdje was er onder leiding van Jan Kollen een groepje enthousiastelingen die de kar getrokken hebben. Jan was de eerste voorzitter, maar is overleden net voor de eerste Cascaderun”, vertelt Ten Hoor zacht. “Nog elk jaar brengen we hem een eerbetoon”.
Risico
Het is vaker gezegd en geschreven, maar de oprichters hebben een risico genomen. Ze hebben gegokt. “We rekenden op 750 tot 1000 deelnemers. Bij dat aantal kon het uit anders had het ons veel geld gekost. Het werden er 1600 en binnen een paar jaar meer dan 5000”. De herinneringen buitelen over elkaar heen. Hielke ten Hoor kent eigenlijk alleen maar hoogtepunten. “Geweldig hoe Hoogeveen massaal is gaan rennen. Toen we begonnen liepen we voor gek met onze strakke pakjes en moesten we stoppen voor elke auto. Nu loopt iedereen in hardloopkleding en krijg je als renner voorrang van auto’s”. Absoluut hoogtepunt blijft voor Hielke de start van de eerste Cascaderun. “Kippenvel!”
Hielke ten Hoor op de Chinese Muur
Indrukwekkend
“Ook een groot hoogtepunt was het enige jaar dat ik meeliep met de Cascaderun. Dat deed ik samen met Henriëtte van de Beld, die de stichting Jet heeft opgericht om kankerpatiënten te helpen bij het sporten. Ze was toen al ziek en vroeg of ik met haar mee wilde lopen. Dat was indrukwekkend”. Later overleed ze. Bijzonder vindt Ten Hoor ook de jaarlijkse finish, als alles weer zonder problemen is verlopen. En het feest na afloop in het centrum. “Prachtig vind ik het als ik wildvreemden lyrisch tegen elkaar hoor vertellen hoe geweldig de Cascaderun is”. Ten Hoor heeft tien jaar lang veel werk verzet voor de Cascaderun. “Maar dat heb ik niet alleen gedaan. De hele club heeft zich enorm ingezet, al die vrijwilligers. En vergeet mijn vrouw Alice niet! We hebben het al die jaren samen gedaan”. Het afscheid van Hielke is dus een dubbel afscheid.
Chinese muur
Helemaal verdwenen voor de Cascaderun is Hielke nog niet. Hij is nog haas op de vijf mijl een keer per maand. Ook komende zondag loopt hij weer een groepje naar de finish. En ook het hardlopen is voor hem nog niet klaar. “Ik hou van extreme lopen. Mijn grote wens is de Chinese Wall Marathon te lopen. Meer dan 5000 trappen. Het is een van de zwaarste marathons van de wereld. Wie weet volgend jaar…”
